na egzamin

gabi · Uzależniony/a od forum

Art. 1.
§ 1. Małżeństwo zostaje zawarte, gdy mężczyzna i kobieta jednocześnie obecni
złożą przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego oświadczenia, że wstępują
ze sobą w związek małżeński.
§ 2. Małżeństwo zostaje również zawarte, gdy mężczyzna i kobieta zawierający
związek małżeński podlegający prawu wewnętrznemu kościoła albo innego
związku wyznaniowego w obecności duchownego oświadczą wolę
jednoczesnego zawarcia małżeństwa podlegającego prawu polskiemu i
kierownik urzędu stanu cywilnego następnie sporządzi akt małżeństwa. Gdy
zostaną spełnione powyższe przesłanki małżeństwo uważa się za zawarte w
chwili złożenia oświadczenia woli w obecności duchownego.
§ 3. Przepis paragrafu poprzedzającego stosuje się, jeżeli ratyfikowana umowa
międzynarodowa lub ustawa regulująca stosunki między państwem a
kościołem albo innym związkiem wyznaniowym przewiduje możliwość
wywołania przez związek małżeński podlegający prawu wewnętrznemu tego
kościoła albo innego związku wyznaniowego takich skutków, jakie pociąga
za sobą zawarcie małżeństwa przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego.
§ 4. Mężczyzna i kobieta, będący obywatelami polskimi przebywającymi za
granicą, mogą zawrzeć małżeństwo również przed polskim konsulem lub
przed osobą wyznaczoną do wykonywania funkcji konsula.

Art. 3.
§ 1. Osoby zamierzające zawrzeć małżeństwo powinny złożyć lub przedstawić
kierownikowi urzędu stanu cywilnego dokumenty niezbędne do zawarcia
małżeństwa, określone w odrębnych przepisach.
§ 2. Jeżeli otrzymanie dokumentu, który osoba zamierzająca zawrzeć małżeństwo
jest obowiązana złożyć lub przedstawić kierownikowi urzędu stanu
cywilnego, napotyka trudne do przezwyciężenia przeszkody, sąd może
zwolnić tę osobę od obowiązku złożenia lub przedstawienia tego dokumentu.
§ 3. Kierownik urzędu stanu cywilnego wyjaśnia osobom zamierzającym zawrzeć
małżeństwo doniosłość związku małżeńskiego, przepisy regulujące prawa i
obowiązki małżonków oraz przepisy o nazwisku małżonków i o nazwisku ich
dzieci.

.Art. 41.
§1. Osobom zamierzającym zawrzeć małżeństwo w sposób określony w art. 1 § 2
i 3 kierownik urzędu stanu cywilnego wydaje zaświadczenie stwierdzające
brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa oraz treść i datę
złożonych przed nim oświadczeń w sprawie nazwisk przyszłych małżonków
i ich dzieci.
§2. Zaświadczenie traci moc po upływie trzech miesięcy od dnia jego wydania.
§3. Wydając zaświadczenie kierownik urzędu stanu cywilnego informuje strony o
dalszych czynnościach koniecznych do zawarcia małżeństwa.

Art. 10.
§ 1. Nie może zawrzeć małżeństwa osoba nie mająca ukończonych lat
osiemnastu. Jednakże z ważnych powodów sąd opiekuńczy może zezwolić
na zawarcie małżeństwa kobiecie, która ukończyła lat szesnaście, a z
okoliczności wynika, że zawarcie małżeństwa będzie zgodne z dobrem
założonej rodziny.
§ 2. Unieważnienia małżeństwa zawartego przez mężczyznę, który nie ukończył
lat osiemnastu, oraz przez kobietę, która nie ukończyła lat szesnastu albo bez
zezwolenia sądu zawarła małżeństwo po ukończeniu lat szesnastu, lecz przed
ukończeniem lat osiemnastu, może żądać każdy z małżonków.
§ 3. Nie można unieważnić małżeństwa z powodu braku przepisanego wieku,
jeżeli małżonek przed wytoczeniem powództwa ten wiek osiągnął.
§ 4. Jeżeli kobieta zaszła w ciążę, jej mąż nie może żądać unieważnienia
małżeństwa z powodu braku przepisanego wieku.

Art. 15.
§ 1. Nie mogą zawrzeć ze sobą małżeństwa przysposabiający i przysposobiony.
§ 2. Unieważnienia małżeństwa z powodu stosunku przysposobienia między
małżonkami może żądać każdy z małżonków.
§ 3. Nie można unieważnić małżeństwa z powodu stosunku przysposobienia
między małżonkami, jeżeli stosunek ten ustał.

Art. 23.
Małżonkowie mają równe prawa i obowiązki w małżeństwie. Są obowiązani do
wspólnego pożycia, do wzajemnej pomocy i wierności oraz do współdziałania dla
dobra rodziny, którą przez swój związek założyli.

Art. 28.
§ 1. Jeżeli jeden z małżonków pozostających we wspólnym pożyciu nie spełnia
ciążącego na nim obowiązku przyczyniania się do zaspokajania potrzeb
rodziny, sąd może nakazać, ażeby wynagrodzenie za pracę albo inne
należności przypadające temu małżonkowi były w całości lub w części
wypłacane do rąk drugiego małżonka.
§ 2. Nakaz, o którym mowa w paragrafie poprzedzającym, zachowuje moc mimo
ustania po jego wydaniu wspólnego pożycia małżonków. Sąd może jednak na
wniosek każdego z małżonków nakaz ten zmienić albo uchylić.

Art. 31.
§ 1. Z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy
wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty
majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez
jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte
wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.
§ 2. Do majątku wspólnego należą w szczególności:
1) pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej
każdego z małżonków,
2) dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z
małżonków,
3) środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu
emerytalnego każdego z małżonków.
.
Art. 37.
§ 1. Zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania:
1) czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia
nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do
oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków,
2) czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia
prawa rzeczowego, którego przedmiotem jest budynek lub lokal,
3) czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia i
wydzierżawienia gospodarstwa rolnego lub przedsiębiorstwa,
4) darowizny z majątku wspólnego, z wyjątkiem drobnych darowizn
zwyczajowo przyjętych.
§ 2. Ważność umowy, która została zawarta przez jednego z małżonków bez
wymaganej zgody drugiego, zależy od potwierdzenia umowy przez drugiego
małżonka.
§ 3. Druga strona może wyznaczyć małżonkowi, którego zgoda jest wymagana,
odpowiedni termin do potwierdzenia umowy; staje się wolna po
bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu.
§ 4. Jednostronna czynność prawna dokonana bez wymaganej zgody drugiego
małżonka jest nieważna.

Art. 43.
§ 1. Oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.
§ 2. Jednakże z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać, ażeby
ustalenie udziałów w majątku wspólnym nastąpiło z uwzględnieniem stopnia,
w którym każdy z nich przyczynił się do powstania tego majątku.
Spadkobiercy małżonka mogą wystąpić z takim żądaniem tylko w wypadku,
gdy spadkodawca wytoczył powództwo o unieważnienie małżeństwa albo o
rozwód lub wystąpił o orzeczenie separacji.
§ 3. Przy ocenie, w jakim stopniu każdy z małżonków przyczynił się do powstania
majątku wspólnego, uwzględnia się także nakład osobistej pracy przy
wychowaniu dzieci i we wspólnym gospodarstwie domowym.

.
Art. 56.
§ 1. Jeżeli między małżonkami nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia, każdy z
małżonków może żądać, ażeby sąd rozwiązał małżeństwo przez rozwód.
§ 2. Jednakże mimo zupełnego i trwałego rozkładu pożycia rozwód nie jest
dopuszczalny, jeżeli wskutek niego miałoby ucierpieć dobro wspólnych
małoletnich dzieci małżonków albo jeżeli z innych względów orzeczenie
rozwodu byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.
§ 3. Rozwód nie jest również dopuszczalny, jeżeli żąda go małżonek wyłącznie
winny rozkładu pożycia, chyba że drugi małżonek wyrazi zgodę na rozwód
albo że odmowa jego zgody na rozwód jest w danych okolicznościach
sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

Art. 57.
§ 1. Orzekając rozwód sąd orzeka także, czy i który z małżonków ponosi winę
rozkładu pożycia.
§ 2. Jednakże na zgodne żądanie małżonków sąd zaniecha orzekania o winie. W
tym wypadku następują skutki takie, jak gdyby żaden z małżonków nie
ponosił winy.

Art. 58.
§ 1. W wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad
wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków i o kontaktach rodziców
z dzieckiem oraz orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków jest
obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Sąd
uwzględnia porozumienie małżonków o sposobie wykonywania władzy
rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie, jeżeli
jest ono zgodne z dobrem dziecka. Rodzeństwo powinno wychowywać się
wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia.
§ 1a. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z
rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych
obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka. Sąd może
pozostawić władzę rodzicielską obojgu rodzicom na ich zgodny wniosek,
jeżeli przedstawili porozumienie, o którym mowa w § 1, i jest zasadne
oczekiwanie, że będą współdziałać w sprawach dziecka.
§ 2. Jeżeli małżonkowie zajmują wspólne mieszkanie, sąd w wyroku
rozwodowym orzeka także o sposobie korzystania z tego mieszkania przez
czas wspólnego w nim zamieszkiwania rozwiedzionych małżonków. W
wypadkach wyjątkowych, gdy jeden z małżonków swym rażąco nagannym
postępowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie, sąd może nakazać
jego eksmisję na żądanie drugiego małżonka. Na zgodny wniosek stron sąd
może w wyroku orzekającym rozwód orzec również o podziale wspólnego
mieszkania albo o przyznaniu mieszkania jednemu z małżonków, jeżeli drugi
małżonek wyraża zgodę na jego opuszczenie bez dostarczenia lokalu
zamiennego i pomieszczenia zastępczego, o ile podział bądź jego przyznanie
jednemu z małżonków są możliwe.
§ 3. Na wniosek jednego z małżonków sąd może w wyroku orzekającym rozwód
dokonać podziału majątku wspólnego, jeżeli przeprowadzenie tego podziału
nie spowoduje nadmiernej zwłoki w postępowaniu.
§ 4. Orzekając o wspólnym mieszkaniu małżonków sąd uwzględnia przede
wszystkim potrzeby dzieci i małżonka, któremu powierza wykonywanie
władzy rodzicielskiej.

Art. 59.
W ciągu trzech miesięcy od chwili uprawomocnienia się orzeczenia rozwodu małżonek
rozwiedziony, który wskutek zawarcia małżeństwa zmienił swoje dotychczasowe
nazwisko, może przez oświadczenie złożone przed kierownikiem urzędu stanu
cywilnego powrócić do nazwiska, które nosił przed zawarciem małżeństwa.

Art. 60.
§ 1. Małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za wyłącznie winnego
rozkładu pożycia i który znajduje się w niedostatku, może żądać od drugiego
małżonka rozwiedzionego dostarczania środków utrzymania w zakresie
odpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego oraz
możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego.
§ 2. Jeżeli jeden z małżonków został uznany za wyłącznie winnego rozkładu
pożycia, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej
małżonka niewinnego, sąd na żądanie małżonka niewinnego może orzec, że
małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim
zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego,
chociażby ten nie znajdował się w niedostatku.
§ 3. Obowiązek dostarczania środków utrzymania małżonkowi rozwiedzionemu
wygasa w razie zawarcia przez tego małżonka nowego małżeństwa. Jednakże
gdy zobowiązanym jest małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za
winnego rozkładu pożycia, obowiązek ten wygasa także z upływem pięciu lat
od orzeczenia rozwodu, chyba że ze względu na wyjątkowe okoliczności sąd,
na żądanie uprawnionego, przedłuży wymieniony termin pięcioletni.

Art. 61.
Z zastrzeżeniem przepisu artykułu poprzedzającego do obowiązku dostarczania
środków utrzymania przez jednego z małżonków rozwiedzionych drugiemu stosuje
się odpowiednio przepisy o obowiązku alimentacyjnym między krewnymi.

Art. 62.
§ 1. Jeżeli dziecko urodziło się w czasie trwania małżeństwa albo przed upływem
trzystu dni od jego ustania lub unieważnienia, domniemywa się, że pochodzi
ono od męża matki. Domniemania tego nie stosuje się, jeżeli dziecko
urodziło się po upływie trzystu dni od orzeczenia separacji.
§ 2. Jeżeli dziecko urodziło się przed upływem trzystu dni od ustania lub
unieważnienia małżeństwa, lecz po zawarciu przez matkę drugiego
małżeństwa, domniemywa się, że pochodzi ono od drugiego męża.
§ 3. Domniemania powyższe mogą być obalone tylko na skutek powództwa o
zaprzeczenie ojcostwa.

Art. 68.
Zaprzeczenie ojcostwa nie jest dopuszczalne, jeżeli dziecko zostało poczęte w następstwie
zabiegu medycznego, na który mąż matki wyraził zgodę.

Art. 77.
§ 1. Oświadczenie konieczne do uznania ojcostwa może złożyć osoba, która
ukończyła szesnaście lat i nie istnieją podstawy do jej całkowitego
ubezwłasnowolnienia.
§ 2. Osoba, o której mowa w § 1, jeżeli nie ma pełnej zdolności do czynności
prawnych, może złożyć oświadczenie konieczne do uznania ojcostwa tylko
przed sądem opiekuńczym.

Art. 83.
§ 1. Po śmierci dziecka ustalenie bezskuteczności uznania ojcostwa nie jest
dopuszczalne.
§ 2. Jeżeli uznanie ojcostwa nastąpiło po śmierci dziecka, stosuje się odpowiednio
przepisy art. 82 § 1 i 2, przy czym powództwo powinno być wytoczone nie
później niż do dnia, w którym dziecko osiągnęłoby pełnoletność, przeciwko
kuratorowi ustanowionemu przez sąd opiekuńczy na miejsce dziecka.

Art. 87.
Rodzice i dzieci są obowiązani do wzajemnego szacunku i wspierania się.

Art. 88.
§ 1. Dziecko, co do którego istnieje domniemanie, że pochodzi od męża matki,
nosi nazwisko będące nazwiskiem obojga małżonków. Jeżeli małżonkowie
mają różne nazwiska, dziecko nosi nazwisko wskazane w ich zgodnych
oświadczeniach. Małżonkowie mogą wskazać nazwisko jednego z nich albo
nazwisko utworzone przez połączenie nazwiska matki z nazwiskiem ojca
dziecka.
§ 2. Oświadczenia w sprawie nazwiska dziecka są składane jednocześnie z
oświadczeniami o nazwiskach, które będą nosić małżonkowie. Jeżeli
małżonkowie nie złożyli zgodnych oświadczeń w sprawie nazwiska dziecka,
nosi ono nazwisko składające się z nazwiska matki i dołączonego do niego
nazwiska ojca.
§ 3. Przy sporządzeniu aktu urodzenia pierwszego wspólnego dziecka
małżonkowie mogą złożyć przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego
zgodne oświadczenia o zmianie wskazanego przez nich nazwiska dziecka
albo oświadczenia, o których mowa w § 1, jeżeli nazwisko dziecka nie
zostało przez nich wskazane.
§ 4. Przepisy § 1–3 stosuje się odpowiednio do nazwiska dziecka, którego rodzice
zawarli małżeństwo po urodzeniu się dziecka. Do zmiany nazwiska dziecka,
którego rodzice zawarli małżeństwo po ukończeniu przez dziecko trzynastu
lat, jest potrzebna jego zgoda.

Art. 92.
Dziecko pozostaje aż do pełnoletności pod władzą rodzicielską.

Art. 97.
§ 1. Jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest
obowiązane i uprawnione do jej wykonywania.
§ 2. Jednakże o istotnych sprawach dziecka rodzice rozstrzygają wspólnie; w
braku porozumienia między nimi rozstrzyga sąd opiekuńczy.

Art. 100.
§ 1. Sąd opiekuńczy i inne organy władzy publicznej są obowiązane udzielać
pomocy rodzicom, jeżeli jest ona potrzebna do należytego wykonywania
władzy rodzicielskiej. W szczególności każde z rodziców może zwrócić się
do sądu opiekuńczego o odebranie dziecka od osoby nieuprawnionej, a także
zwrócić się do sądu opiekuńczego lub innego właściwego organu władzy
publicznej o zapewnienie dziecku pieczy zastępczej.
§ 2. W wypadkach, o których mowa w § 1, sąd opiekuńczy lub inne organy
władzy publicznej zawiadamiają jednostkę organizacyjną pomocy społecznej
o potrzebie udzielenia rodzinie dziecka odpowiedniej pomocy. Jednostka
organizacyjna pomocy społecznej jest obowiązana informować sąd o
rodzajach udzielanej pomocy i jej rezultatach.

Art. 115.
§ 1. Przysposobić wspólnie mogą tylko małżonkowie.
§ 2. Przysposobienie ma skutki przysposobienia wspólnego także wtedy, gdy
osoba przysposobiona przez jednego z małżonków zostaje następnie
przysposobiona przez drugiego małżonka.
§ 3. Sąd opiekuńczy może na wniosek przysposabiającego orzec, że
przysposobienie ma skutki przysposobienia wspólnego, jeżeli
przysposabiający był małżonkiem osoby, która wcześniej dziecko
przysposobiła, a małżeństwo ustało przez śmierć małżonka, który już
dokonał przysposobienia.

Art. 116.
Przysposobienie przez jednego z małżonków nie może nastąpić bez zgody drugiego
małżonka, chyba że ten nie ma zdolności do czynności prawnych albo że porozumienie
się z nim napotyka trudne do przezwyciężenia przeszkody.

Art. 117.
§ 1. Przysposobienie następuje przez orzeczenie sądu opiekuńczego na żąda
nie przysposabiającego.
§ 2. Orzeczenie nie może być wydane po śmierci przysposabiającego lub osoby,
która ma być przysposobiona.
§ 3. Po śmierci przysposabiającego orzeczenie o przysposobieniu może być
wydane wyjątkowo, jeżeli z żądaniem przysposobienia wystąpili oboje
małżonkowie, jeden z nich zmarł po wszczęciu postępowania, a drugi
żądanie przysposobienia wspólnie przez małżonków podtrzymuje oraz gdy
przez dłuższy czas przed wszczęciem postępowania przysposabiany
pozostawał pod pieczą wnioskodawców lub tylko zmarłego wnioskodawcy i
między stronami powstała więź jak między rodzicami a dzieckiem.
§ 4. Na miejsce zmarłego w postępowaniu wstępuje kurator ustanowiony przez
sąd opiekuńczy.
§ 5. Przysposobienie, o którym mowa w §3, ma takie same skutki jak orzeczone
przed śmiercią małżonka.

Art. 1171.
Przysposobienie nie stoi na przeszkodzie ponownemu przysposobieniu po śmierci
przysposabiającego.

Art. 118.
§ 1. Do przysposobienia potrzebna jest zgoda przysposabianego, który ukończył
lat trzynaście.
§ 2. Sąd opiekuńczy powinien wysłuchać przysposabianego, który nie ukończył
lat trzynastu, jeżeli może on pojąć znaczenie przysposobienia.
§ 3. Sąd opiekuńczy może wyjątkowo orzec przysposobienie bez żądania zgody
przysposabianego lub bez jego wysłuchania, jeżeli nie jest on zdolny do
wyrażenia zgody lub jeżeli z oceny stosunku między przysposabiającym a
przysposabianym wynika, że uważa się on za dziecko przysposabiającego, a
żądanie zgody lub wysłuchanie byłoby sprzeczne z dobrem
przysposabianego.
.
Art. 121.
§ 1. Przez przysposobienie powstaje między przysposabiającym a
przysposobionym taki stosunek, jak między rodzicami a dziećmi.
§ 2. Przysposobiony nabywa prawa i obowiązki wynikające z pokrewieństwa w
stosunku do krewnych przysposabiającego.
§ 3. Ustają prawa i obowiązki przysposobionego wynikające z pokrewieństwa
względem jego krewnych, jak również prawa i obowiązki tych krewnych
względem niego.
§ 4. Skutki przysposobienia rozciągają się na zstępnych przysposobionego.
Art. 126.
§ 1. Z chwilą rozwiązania stosunku przysposobienia ustają jego skutki. Jeżeli
rozwiązanie nastąpiło po śmierci przysposabiającego, uważa się, że skutki
przysposobienia ustały z chwilą jego śmierci.
§ 2. Przysposobiony zachowuje nazwisko nabyte przez przysposobienie oraz
otrzymane w związku z przysposobieniem imię lub imiona. Jednakże z
ważnych powodów sąd na wniosek przysposobionego lub
przysposabiającego może w orzeczeniu o rozwiązaniu stosunku
przysposobienia postanowić, że przysposobiony powraca do nazwiska, które
nosił przed orzeczeniem przysposobienia. Na wniosek przysposobionego sąd
orzeka o jego powrocie do poprzednio noszonego imienia lub imion.

Art. 145.
§ 1. Opiekę ustanawia się dla małoletniego w wypadkach przewidzianych w
tytule II niniejszego kodeksu.
§ 2. Opiekę ustanawia sąd opiekuńczy, skoro tylko poweźmie wiadomość, że
zachodzi prawny po temu powód.

Art. 146.
Opiekę sprawuje opiekun. Wspólne sprawowanie opieki nad dzieckiem sąd może
powierzyć tylko małżonkom.

Art. 148.
§ 1. Nie może być ustanowiona opiekunem osoba, która nie ma pełnej zdolności
do czynności prawnych albo została pozbawiona praw publicznych.
§ 1a. Opiekunem małoletniego nie może być ustanowiona także osoba, która
została pozbawiona władzy rodzicielskiej albo skazana za przestępstwo
przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności albo za umyślne
przestępstwo z użyciem przemocy wobec osoby lub przestępstwo popełnione
na szkodę małoletniego lub we współdziałaniu z nim, albo osoba, wobec
której orzeczono zakaz prowadzenia działalności związanej z
wychowywaniem, leczeniem, edukacją małoletnich lub opieką nad nimi, lub
obowiązek powstrzymywania się od przebywania w określonych
środowiskach lub miejscach, zakaz kontaktowania się z określonymi osobami
lub zakaz opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu.
§ 2. Nie może być ustanowiony opiekun ten, w stosunku do kogo zachodzi
prawdopodobieństwo, że nie wywiąże się należycie z obowiązków opiekuna.

Art. 155.
§ 1. Opiekun sprawuje pieczę nad osobą i majątkiem pozostającego pod opieką;
podlega przy tym nadzorowi sądu opiekuńczego.
§ 2. Do sprawowania opieki stosuje się odpowiednio przepisy o władzy
rodzicielskiej z zachowaniem przepisów poniższych.

Art. 159.
§ 1. Opiekun nie może reprezentować osób pozostających pod jego opieką:
1) przy czynnościach prawnych między tymi osobami;
2) przy czynnościach prawnych między jedną z tych osób a opiekunem albo
jego małżonkiem, zstępnymi, wstępnymi lub rodzeństwem, chyba że czynność
prawna polega na bezpłatnym przysporzeniu na rzecz osoby pozostającej
pod opieką.
§ 2. Przepisy powyższe stosuje się odpowiednio w postępowaniu przed sądem lub
innym organem państwowym.